به صورت طبیعی، بدن هر فرد سالم دارای 23 جفت و در واقع 46 عدد کروموزوم است. گاهی در اثر ایجاد اختلال در ژنتیک شخص، تعداد این کروموزوم ها 47 عدد می شود. اگرچه که شاید اضافه شدن یک کروموزوم در ظاهر موضوع ساده ای به نظر برسد؛ اما این مسئله عوارض زیادی را برای فرد ایجاد می کند. به این اختلال نیز سندرم دان گفته می شود. اگر یکی از عزیزان تان به این عارضه مبتلا است، قطعا سوالات زیادی برای شما پیش می آید. از این رو تصمیم گرفتیم در این نوشتار به بررسی علل، علائم و نحوه رفتار با سندرم دان بپردازیم.
با اینکه امروزه اطلاعات زیادی در مورد بیماری سندرم دان وجود دارد، متخصصان و پژوهشگران هنوز دلیل قطعی و مشخصی برای این اختلال ژنتیکی پیدا نکرده اند. دانشمندان احتمال می دهند که بارداری در سنین بالا موجب بروز این عارضه در کودک شود. طبق تحقیقات، زنانی که بالای 35 سال سن دارند و باردار می شوند، احتمال زیادی دارد که کودکی با بیماری سندرم دان به دنیا بیاورند. همچنین اگر مردان پس از 40 سالگی فرزند دار شوند، ممکن است که صاحب فرزندی با این اختلال ژنتیکی شوند.
خصوصا اگر مرد بالای 40 سال و زن بالای 35 سال قصد فرزندآوری داشته باشند، احتمال زیادی وجود دارد که فرزندشان با 47 کروموزوم به دنیا بیاید.
این عارضه با علائم محسوس و غیرمحسوس زیادی بروز پیدا می کند. به همین خاطر اغلب والدین با مشاهده ظاهر کودک می توانند متوجه وجود 47 کروموزوم در او شوند. علائم شامل نشانه های فیزیکی، شناختی و رفتاری می شوند که در ادامه هر یک از آن ها را بررسی خواهیم کرد.
علائم فیزیکی معمولا در زمان بدو تولد قابل مشاهده هستند. این نشانه ها نیز در اثر گذر زمان و رشد کودک، محسوس تر می شوند.
اختلال در عملکرد شناختی، باعث می شود که فرد در انجام امور روزمره دچار مشکل شود. برای مثال ممکن است که این بیماران در انجام کارهای زیر با مشکل مواجه شوند و این امور را با تاخیر یاد بگیرند.
از جمله این علائم می توانیم به لجبازی، کج خلقی و بروز رفتارهای وسواس گونه اشاره کنیم. در اغلب موارد این مشکلات رفتاری زمانی ظاهر می شوند که فرد نتواند نیازها و خواسته های خود را به درستی منتقل کند.
امکان دارد بیماران مبتلا به سندرم دان دچار مشکلاتی در سلامتی خود شوند. به عنوان مثال احتمال دارد که آن ها بیماری های زیر را تجربه کنند.
با بهره گیری از نکات زیر می توانید به فرزند مبتلا به سندرم دان خود کمک کنید تا زندگی راحت تری را تجربه کند.
متاسفانه راه کاری برای پیشگیری از ابتلا کودک به سندرم دان وجود ندارد. همچنین متخصصان راه کار قطعی و مشخصی نیز برای درمان این عارضه پیدا نکرده اند. از این رو تنها می توان با استفاده فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتار درمانی به بهبود کیفیت زندگی این بیماران کمک کرد. به همین خاطر اگر فردی از عزیزان تان با این عارضه به دنیا آمد، از او در زندگی حمایت کنید. به نظر شما برای حمایت از این افراد چه کارهای دیگری می توان انجام داد؟ خوشحال می شویم تجربیات خود را در قسمت کامنت بنویسید تا دیگران نیز از آن ها بهره مند شوند.
تیم بزرگ ما اینجاست تا سلامتی را به شما هدیه دهد
